پس از آن‌که مسمومیت با توکسوپلاسما از بین می‌رود، تغییرات رفتاری ناشی از آن باقی می‌ماند. طبق پژوهشی که در PLoS ONE روز 18 سپتامبر 2013 منتشر شد1، انگلی که بیش از یک‌سوم افراد در سرتاسر جهان در معرض آن هستند، توانِ آن را دارد که یکی از کارکردهای ویژه مغز موش‌ها را برای همیشه تغییر دهد.
موش‌هایی که آلوده به توکسوپلاسموسیس می‌شوند، ترس غریزی خود را از بوی گربه‌ها از دست می‌دهند و اثرات ناشی از این انگل می‌تواند دائمی باشد.
توکسوپلاسما گوندی به عنوان از بین‌برنده‌ی ترس غریزی جوندگان از گربه‌ها شناخته شده است. پژوهش جدیدی نشان می‌دهد حتی ماه‌ها پس از آلودگی به آن، زمانی که انگل‌ها دیگر قابل شناسایی نیستند، این اثر باقی می‌ماند. بدین‌صورت احتمال آن‌که این میکروب موجب تغییرات ساختاری دائمی در مغز شود، تقویت می‌گردد.
این میکروب پاتوژنی (عامل بیماری‌زای) تک‌سلولی است که اغلب گونه‌های پستانداران و پرندگان را آلوده می‌کند و منجر به ابتلا به یک بیماری با نام توکسوپلاسموسیس می‌شود. اما اثرات آن بر جوندگان منحصر به فرد است؛ اکثر آن‌ها از بوی گربه‌ها فرار می‌کنند، اما آن‌هایی که به این میکروب آلوده شده‌اند، اندکی جذب بوی گربه‌ها می‌شوند.
تصور می‌شود که سازگاری تکاملی به کامل شدن چرخه حیات انگل کمک می‌کند: توکسوپلاسما تنها در روده گربه می‌تواند به صورت جنسی تکثیر شود، و به این منظور موش میزبان پاتوژن باید خورده شود.
در انسان‌ها، مطالعات رابطه‌ای را میان آلودگی به توکسوپلاسما و تغییرات رفتاری و اسکیزوفرنی یافته‌اند. پژوهشی نشان می‌دهد که خطر تصادفات مهیب در افراد آلوده به این انگل افزایش می‌یابد.2 پژوهشی دیگر نشان می‌دهد که تغییراتی در واکنش به بوی گربه ایجاد شده است.3 احتمال آلودگی با توکسوپلاسما برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی بیش از افراد عادی است و داروهایی که برای درمان اسکیزوفرنی استفاده می‌شود، ممکن است به دلیل تکثیر پاتوژن‌ها تنها اندکی مؤثر باشد.
تصور می‌شود که اسکیزوفرنی فعالیت‌های زیادی از دوپامین انتقال‌دهنده‌های عصبی مغز را درگیر می‌کند. یک توضیح احتمالی برای تأثیرات رفتاری توکسوپلاسما بدین صورت تقویت می‌گردد: انگل از طریق کیست‌های میکروسکوپیک که به آرامی در سلول‌های مغز رشد می‌کنند، آلودگی‌هایی دائمی ایجاد می‌کنند. این امر می‌تواند تولید آن سلول‌های دوپامین را افزایش دهد، که آن نیز می‌تواند به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای کارکرد آن‌ها را تغییر دهد. سایر سازوکارهای پیشنهادی نیز وابسته به حضور کیست‌ها است.
مشخصه‌ای دائمی
پژوهش‌ها در زمینه توکسوپلاسما اساساً روی نژاد نوع II آمریکای شمالی انجام می‌شود. Wendy Ingram، زیست‌شناس سلول مولکولی در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی و هم‌کارانش تأثیرات دو نژاد اصلی دیگر، نوع I و نوع II را بر رفتار موش بررسی کردند. آن‌ها دریافتند در طول 3 هفته آلودگی تمامی انواع، موش‌ها تمامی ترس خود از بوی گربه را از دست دادند و این نشان می‌دهد که تغییر رفتاری مشخصه‌ی عمومی توکسوپلاسما است.
غافل‌گیرکننده‌تر موقعیت چهار ماه بعد از آلودگی است. پاتوژن نوع I که محققان از آن استفاده کردند به صورت ژنتیکی به گونه‌ای اصلاح شده بود که واکنش ایمنی مؤثری ایجاد می‌کرد که به موش‌ها اجازه می‌داد بر آلودگی فائق آیند. بعد از چهار ماه، این آلودگی در مغز موش قابل آشکارسازی نبود و نشان می‌داد بیش از 200 سلول انگلی باقی نمانده است. Ingram چنین توضیح داد: «واقعاً انتظار داشتیم نوع I نتواند کیست به‌وجود آورد، و از این‌رو نتواند تغییرات رفتاری را سبب شود».
اما این گونه نبود: موش‌ها بعد از گذشت سه هفته هم‌چنان نسبت به بوی گربه بی‌تفاوت ماندند. Michael Eisen کارشناس ژنتیک در برکلی می‌گوید: «مدت‌ها پس از آن‌که دیگر قادر به مشاهده آن در مغز نبودیم، هم‌چنان اثرات رفتاری آن را می‌دیدیم».
این موضوع نشان‌دهنده آن است که تغییرات رفتاری می‌تواند به دلیل تغییری ویژه، سخت‌افزاری و غیرقابل تغییر در ساختار مغز باشد، که پیش از شکل‌گیری کیست‌ها به وجود آمده و قابل بازگشت نیستند. این یافته‌ها نظریاتی را که در آن‌ها کیست‌ها یا دوپامین مسبب تغییرات رفتاری حاصل از آلودگی با توکسوپلاسما هستند، مورد تردید قرار می‌دهد.
از نظریه تا واقعیت
Joanne Webster، متخصص همه‌گیر‌ی‌های انگلی در دانشگاه سلطنتی لندن که در کشف اثرات خنثی‌سازی-ترس ناشی از توکسوپلاسما در موش‌های صحرایی هم‌کاری داشت،4 بر موضوعی نگران‌کننده تأکید داشت که اگر تغییرات رفتاری اسکیزوفرنی به‌وجود آمده با توکسوپلاسما ثابت باشد، درمان‌هایی که روی کیست‌ها انجام می‌شود، ممکن است اثری نداشته باشد. درهرحال، او یادآور شد که موش‌ها بهترین الگو برای آلودگی با توکسوپلاسما در انسان‌ها نیستند، زیرا آن‌ها علائم و عوارض شدیدتری را تجربه می‌کنند. Webster در پژوهش‌های خود از موش‌های صحرایی استفاده کرد.
Ingram می‌گوید گروه او به دلیل وجود ابزار ژنتیکی بهتر برای کمک به کشف سازوکارهای تغییرات رفتاری، از موش‌های معمولی استفاده می‌کند. با این حال، او هنوز در خصوص رابطه میان توکسوپلاسما و اسکیزوفرنی متقاعد نشده است. ممکن است یافته‌های او به واقع این رابطه را تضعیف کند، زیرا به نظر می‌رسد آن‌ها شواهدی در برابر فرضیه دوپامین دارند.
او یادآور شد آلودگی به توکسوپلاسما در سرتاسر جهان متداول است، اما شیوع آن منطقه به منطقه متغیر است، در حالی که نرخ اسکیزوفرنی در سرتاسر جهان حدود %1 است. به علاوه، ممکن است نرخ افزایش‌یافته آلودگی به توکسوپلاسما در میان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی به آن دلیل باشد که احتمال بیشتری وجود دارد که آن‌ها انگل را بردارند، نه آن‌که انگل موجب اسکیزوفرنی شود.
منبع:
http://www.psi.ir/html/general/index_f.html
این انگل موش‌ها را برای همیشه در برابر گربه‌ها شجاع می‌کند
-
*شارش*
نام: فاطمه غمكده
محل اقامت: بلبلان
عضویت : دوشنبه ۱۳۹۱/۶/۲۰ - ۱۱:۳۰
پست: 1076-
سپاس: 595
- جنسیت:
این انگل موش‌ها را برای همیشه در برابر گربه‌ها شجاع می‌کند
شما دسترسی جهت مشاهده فایل پیوست این پست را ندارید.