فضا و زمان از نیوتن تا اینشتین

[امیر پویان]

دیدگاه کلاسیک:
از دید مکانیک کلاسیک فضا چیزی است که در همه جای جهان وجود دارد.یعنی فضا کلی ترین چیزی است که در جهان وجود دارد و همه ی حرکت ها باید نسبت به ان سنجیده شوند تا نتیجه ی درستی از سنجش
به دست اید،برای درک بهتر فضا را مثل گاز و کل جهان را مثل جو در نظر بگیرید که اکنده از گازاست در این صورت کهکشان ها را می توان مثل هواپیما یا حشرات در نظر گرفت که در جهان ساخته شده از هوا که جو نام دارد حرکت می کنند،توجه کنید که جهان فقط از فضا ساخته نشده همانطور که جو فقط از گاز ساخته نشده.در جو چیزهای دیگر هم هست اما گاز کلی ترین انهاست که در همه جای جو وجود دارد و فضا نیز کلی ترین چیزی است که در همه جای جهان وجود دارد.یعنی مکانیک کلاسیک برای فضا یک موجودیت مستقل در نظر می گیرد. به همین دلیل هم هست که مفهوم شتاب در مکانیک کلاسیک مطرح می شود.برای مثال وقتی می گوییم شتاب جسمی x یعنی شتاب ان نسبت به فضا x است.
دیدگاه نسبیتی(در باره ی ماهیت فضا زمان این دیدگاه کامل ترین است):
در بخش قبل با بنای شکوهمند فضا زمان از دید مکانیک کلاسیک اشنا شدیم.ما در این قسمت مفهوم فضای مطلق را به زیر می کشیم و از فضا زمان نسبی استفاده می کنیم.
زمان را جزعی از مشخصات فضا در نظر می گیریم و بدین ترتیب مفهوم فضا زمان ساخته
می شود.در ضمن دیگر برای فضا موجودیتی مستقل قائل نمی شویم بلکه ان را به عنوان ساخته ی ذهن انسان در نظرمی گیریم که برای تحلیل بهتر تجربیاتش از ان استفاده می کند.
گفته های بالا بدین معنی هستند که هر ناظر برای خودش وجود فضا زمانی در اطرافش را در نظر می گیرد وسنجش هایش را نسبت به ان انجام می دهد.
یعنی هر ناظر فضا زمان خودش را دارد و سنجش او از دید نسبیت درست خواهد بود.
و بدین ترتیب مفهوم فضا ی مطلق را با فضا زمان نسبی جایگزین می کنیم و دیدگاه مطلق گرایی را به دور می اندازیم و به جای ان از دیدگاه نسبی گرایی استفاده می کنیم.

نتیجه:
مکانیک کلاسیک فضا را مانند اجسام دارای ماهیت می داند و زمان را چیزی جدا از فضا در نظر می گیرد .از این دیگاه یک فضای مطلق وجود دارد که در همه جای جهان گسترده شده است.

اما در نسبیت هر ناظر برای خودش فضا زمانی در اطرافش در نظر می گیرد که سنجش هایش را نسبت به ان انجام می دهد.

در مکانیک کلاسیک تنها سنجش هایی درست هستند که نسبت به فضا ی مطلق انجام شده باشند.

در نسبیت همه ی سنجش ها از یک ارزش برخوردارند چون هر ناظر برای خودش فضا زمانی جداگانه در نظر می گیرد که وضعیت این فضا زمان متناسب با وضعیت حرکت ناظر است.