به نظر شما میشه به علم شک کرد!!

[Diana]

به بعضی چیز ها نمیتونیم شک کنیم ، مثلن وجود خودمون ،
ولی آیا میشه به علم بشر شک کرد؟!!!!

به عنوان مثال چرا بعضی نظریه ها در فیزیک که قبلا توسط دانشمدان داده شده، دانشمندای بعدی تونستن اونو رد کنن گاهی هم کاملا رد نشده و توسط همون دانشمندا کامل شدن!

[Angel!]

انسان در حال رشده همینطور علم روز به روز داره کامل تر میشه ولی همچنان باید شک داشت چون معلوم نیست فردا چی میخواد بگه

[Diana]

میشه یکم تخصصی تر توضیح بدید!

به طور مثال وقتی انیشتین نظریه خودش رو ارائه داد (E=mc^2)
آیا با این کار ساده ترین و پایه ترین تمام معادلات فیزیک کلاسیک رو نقض کرد؟

[Animasola]

به هر مسئله ای که ساخته ذهن بشر باشد میتوان شک کرد. اساس علم شک است. اصلاً اگر شک نبود علمی بوجود نمی آمد یا اگر هم به وجود می آمد به تکامل نمی رسید.

[Angel!]

ما میتوانیم به علم شک کنیم
ما میتوانیم به هر چیزی شک کنیم چون در دنیایی هستیم که حتی به آن شک داریم
ما در دنیایی هستیم که نمیدانیم ایا انتها داره یا نه و یا اطلاعات دیگه صد در صد باید به علم شک کرد

[anTi-ИeuTЯin0]

انیشتین در تمام کشفیات خودش اعتقاد به رابطه ای داشت که بیانگر تمامی قوانین موجود در عالم باشد-
به عقیده او خداوند همه چیز را بر اساس یک رابطه ساده آفریده بود رابطه ای که توسط آن بتوان تمام نسبیت و کوانتوم و ... را بر حسب ان بیان کرد..برای همین کوانتوم را نمیتوانست قبول کند-اما روابط کوانتوم در حال حاضر درست هستند و انچه ما به آن نیازمندیم را پاسخگو-پس میتوان با اطمینان از اینگونه علوم استفاده کرد تا زمانی که علتی برای رد آن و اثبات عدم توانایی ان در برخی پدیده ها یافته نشده.
ولی همواره پیشرفت بشر با نقض نظریات گذشته همراه خواهد بود تا به آخر...
پس درست است که علم کنونی به نوبه خود راه حل مفیدی برای ما و پیشرفتهای آینده ما خواهد بود اما شک به آن گزینه درستی است تا هدف تعالی و پیشرفت را در خود بپرورانیم تا به ان دست یابیم.
در واقع تمام دانشمندان گذشته و حال با شک به نظریات گذشته خود علم کنونی را خلق کردند.

[Clever child]

اگر حرف فردی منطقی به نظر برسد رد کردن آن غیر عقلایی است ولی تا آنجا که می توانیم باید علم را با منطق اثباتش قبول کنیم و اگر تناقضی در آن نیابیم شک کردن به آن از بی خردی است

[خواهر نیوتون]

همیشه با شک کردن به علمه که علم پیشرفت میکنه

تا به علم شک نکنی علم جدید به وجود نمیاد

دانشمندان هم با شک کردن به نظریه های قبلی نظریه های جدید ب وجود آوردن

[کواسار]

به بعضی چیز ها نمیتونیم شک کنیم ، مثلن وجود خودمون ،
ولی آیا میشه به علم بشر شک کرد؟!!!!

به عنوان مثال چرا بعضی نظریه ها در فیزیک که قبلا توسط دانشمدان داده شده، دانشمندای بعدی تونستن اونو رد کنن گاهی هم کاملا رد نشده و توسط همون دانشمندا کامل شدن!

(این فقط یه نظر سنجیه ، من شک نکردم)

به نظر من که میشه شک کرد . دلیلم ندارم .

[Angel!]

به بعضی چیز ها نمیتونیم شک کنیم ، مثلن وجود خودمون ،
ولی آیا میشه به علم بشر شک کرد؟!!!!

به عنوان مثال چرا بعضی نظریه ها در فیزیک که قبلا توسط دانشمدان داده شده، دانشمندای بعدی تونستن اونو رد کنن گاهی هم کاملا رد نشده و توسط همون دانشمندا کامل شدن!

(این فقط یه نظر سنجیه ، من شک نکردم)

به نظر من که میشه شک کرد . دلیلم ندارم .

کواسار چرا امروز اینقد میخندی

[farnaspas]

به بعضی چیز ها نمیتونیم شک کنیم ، مثلن وجود خودمون ،

تنها چیزی که بیشترین شک را میتوان برایش قایل شد، مساله وجود و هستی خودمان است.

ولی آیا میشه به علم بشر شک کرد؟!!!!

بله.

[Diana]

تنها چیزی که بیشترین شک را میتوان برایش قایل شد، مساله وجود و هستی خودمان است.

چرا شک داریم به وجود خودمون.میشه بیشتر توضیح بدی؟

[Behjo]

به بعضی چیز ها نمیتونیم شک کنیم ، مثلن وجود خودمون ،

تنها چیزی که بیشترین شک را میتوان برایش قایل شد، مساله وجود و هستی خودمان است.
[.

حتی شکاک ترین انسان هم (دکارت) نتوانست به وجودِ خودش
شک بکنه!!!
" می اندیشم پس هستم"
شکاکانِ یونانِ باستان هم قائل به این بودند که جهان وجود ندارد
و همه چیز ذهنیست ولی به خودشان شک نکردند...

[aalireza]

به بعضی چیز ها نمیتونیم شک کنیم ، مثلن وجود خودمون ،

تنها چیزی که بیشترین شک را میتوان برایش قایل شد، مساله وجود و هستی خودمان است.
[.

حتی شکاک ترین انسان هم (دکارت) نتوانست به وجودِ خودش
شک بکنه!!!
" می اندیشم پس هستم"
شکاکانِ یونانِ باستان هم قائل به این بودند که جهان وجود ندارد
و همه چیز ذهنیست ولی به خودشان شک نکردند...

خیلی راحت می‌شه با زیرِ سؤال بردنِ ذهن و قدرتِ استدلال و استنتاجش به‌وجودِ خودمون هم شک کنیم طوری که نتونیمم جواب بگیریم یا احتمالاً اصلاً جوابی به‌دست نیاریم. (هر چند این مدل بحث‌ها از اون بحث‌هاییه که فقط تو فلسفه روش وقت تلف می‌شه):

آیا وجودِ شما لازمه تا ۲+۲ بشه ۴؟(مثاله فقط) به‌عبارتِ دیگه از کجا می‌دونی حتماً باید شما تأثیر بزاری رویِ سوژه‌ت و استدلال و استنتاج کنی تا ۲+۲ بشه ۴؟! ممکنه شما کاملاً ناتوان باشی در تغییر به‌طوری که همه‌چیز مثل یه برنامه کامپیوتری اجرا بشه. حالا سؤال این‌جاست: وقتی شما هیچ اثری نمی‌تونی رویِ جهان داشته باشی چه‌طور می‌خوایی بگی که هستی؟ به‌عبارتِ دیگه مثلِ بعضی حکایاتِ دیگه، وقتی وجودت واسه‌ی توجیهِ ساده و بنیادیِ یه‌سوژه نیاز نباشه عملاً باید آگنوستیک باشی به‌خودت!

+ و ضمناً شاید ضعفِ سوادِ من باشه، ولی من تو یونانِ‌ باستان کسی رو نمی‌شناسم که بگه جهان ذهنیه و خودشون هستند؛ امّا اسقف برکلی هست -که تو یونان نبوده!- که می‌گفته جهان توهمه ولی قوه‌ی ادراک رو به‌رسمیت می‌شناخته.

[Behjo]

به بعضی چیز ها نمیتونیم شک کنیم ، مثلن وجود خودمون ،

تنها چیزی که بیشترین شک را میتوان برایش قایل شد، مساله وجود و هستی خودمان است.
[.

حتی شکاک ترین انسان هم (دکارت) نتوانست به وجودِ خودش
شک بکنه!!!
" می اندیشم پس هستم"
شکاکانِ یونانِ باستان هم قائل به این بودند که جهان وجود ندارد
و همه چیز ذهنیست ولی به خودشان شک نکردند...

خیلی راحت می‌شه با زیرِ سؤال بردنِ ذهن و قدرتِ استدلال و استنتاجش به‌وجودِ خودمون هم شک کنیم طوری که نتونیمم جواب بگیریم یا احتمالاً اصلاً جوابی به‌دست نیاریم. (هر چند این مدل بحث‌ها از اون بحث‌هاییه که فقط تو فلسفه روش وقت تلف می‌شه):

آیا وجودِ شما لازمه تا ۲+۲ بشه ۴؟(مثاله فقط) به‌عبارتِ دیگه از کجا می‌دونی حتماً باید شما تأثیر بزاری رویِ سوژه‌ت و استدلال و استنتاج کنی تا ۲+۲ بشه ۴؟! ممکنه شما کاملاً ناتوان باشی در تغییر به‌طوری که همه‌چیز مثل یه برنامه کامپیوتری اجرا بشه. حالا سؤال این‌جاست: وقتی شما هیچ اثری نمی‌تونی رویِ جهان داشته باشی چه‌طور می‌خوایی بگی که هستی؟ به‌عبارتِ دیگه مثلِ بعضی حکایاتِ دیگه، وقتی وجودت واسه‌ی توجیهِ ساده و بنیادیِ یه‌سوژه نیاز نباشه عملاً باید آگنوستیک باشی به‌خودت!

+ و ضمناً شاید ضعفِ سوادِ من باشه، ولی من تو یونانِ‌ باستان کسی رو نمی‌شناسم که بگه جهان ذهنیه و خودشون هستند؛ امّا اسقف برکلی هست -که تو یونان نبوده!- که می‌گفته جهان توهمه ولی قوه‌ی ادراک رو به‌رسمیت می‌شناخته.

قسمتِ اولِ گفته هات رو دکارت پاسخ داده.شما باچی داری ذهن و...را زیر ِسوال
میبری؟ "شما می اندیشی پس هستی".
همونطور که میدونید او از یه روش ِشکِ سیستماتیک استفاده کرد.اول به حواس ِ
خودش شک کرد ,چون قابل ِاعتماد نبودند.بعد حتی به منطق و قضایای ریاضی و...
هم شک کرد.او حتی به بدن ِخودش هم شک کرد ولی سرانجام دید که یک چیزی
هست که داره این شک ها رو میکنه و اونِ که داره به وجودِ این چیزها شک میکنه
و آخر ِسر پایه ی محکمی برای فلسفه اش پیدا کرد"می اندیشم پس هستم"
او نتونست به خودش شک بکنه.
البته همونطور که گفتی توی فلسفه رویِ اینجور مباحث درگیری بوده وهست...

+منظور م گرگیاس و...بودند.استدلال شان جالب است(!):
به قول پارمنیدس وجود ,چیزی است که در همه‌جا هست؛
به واقع تفاوتی با چیزی که در هیچ‌جا نیست، ندارد و
چنین چیزی هیچ است و بدین وسیله وجود همه چیز را انکار می‌کرد.
هیچ چیز وجود ندارد، و به فرض وجود برای انسان شناختنی نیست،
و اگر هم برای انسان شناختنی باشد، نمی‌توان دربارهٔ آن به دیگران آموزش داد.
http://en.wikipedia.org/wiki/Gorgias