هوپا، انجمن علم ایران

جان بجز... رویِ تو در مُلکِ فنا.. هیچ.. مَجُست
تا که عشقت چو گُلی در گِلِ دل، مست برُست

لابه اش را بنِگر، ... عفو کنش جرم.. که سخت
زین سپس.. سوی تو.. بسیار کند عزم دُرُست

هر کسی گوشه ای از رویِ تو را شعشعه دید
رفت در گوشه ی عُزلت ز جهان دست بشُست

پس کنم.. تا.. منت.. آن.. همتِ.. معراج.. مدام
لاجرم.. بهر دگر کار.. شوم... کاهل.. و سُست

خلق گویند: "تو بی عار... روی کِی.. سرِ کار؟!"
کِی روم چون سر و کارم همه دم با رُخِ توست؟

زار و.. پُر ناله.. دلی... گر.. به.. تمنّا.. بنشَست
آخر آمد.. به لقایش.. چو شد اینگونه.. نخُست

زیرک.. او نیست.. کند کارِ جهان در همه عمر
آنکه تا عرشِ خدا جست، بُوَد چابک و چُست

جانان! .......... خبری... ز یارِ جانی،... دانید اگر به ما بگویید ............ ردّی.. اثری.. ز وی.. نهانی... دانید اگر به ما بگویید
رعناست و عشوه ریز و یاغی، لیکن.. به خدایتان... سراغی ............ از.. قامت و قدّی.. آنچنانی... دانید اگر به ما بگویید
گردانده چو آب.. سنگِ آهن، بِفْشرده برش.. گلویِ.. دشمن ............ از فتنه یِ... ساغرینْ میانی.. دانید اگر به ما بگویید
سبزینه بُوَد.. دو چشم نازش، در غنچه ی لب.. نهفته رازش ............ بر وصفِ چنین صنم، نشانی، دانید اگر به ما بگویید
بُگْریخت و بس.. فِسُرد قلبم، بر.. جگّرِ خونِ.. من.. ز.. مرهم ............ تریاکی.. و چاره.. یا.. امانی.. دانید اگر به ما بگویید
هجرش شرری فکند در جان، سرگشته شدم به کوهساران ............ بر خسته ی قلبم... آشیانی، دانید اگر به ما بگویید
دیشب.. چو که.. زار بِغْنَویدم، یاری.. به همان صفات... دیدم ............ این دعویِ .. صدق را معانی.. دانید اگر به ما بگویید

ای زُلیخا! گر به .. دامِ "راستی" افتاده ای، دینِ .. خود .. را ترک .. گو
دیگر ای جان .. تا .. به رویِ ماهِ وی دلداده ای، جنگ .. با .. پاکی مجو

مکرِ ما اندر .. میانِ .. مکرِ .. حق ... باطل بُوَد، بیمِ .. قهرش .. می رود
سودِ یک ساعت، ... زیانِ عمرِ شیرین می شود، بیش در خُسران مپو

مست گشتی از جمالِ یوسُفت حیران بسی، دُرّ و زر شد چون خسی
خوار آمد در نگاه ... هر چه غیرش هر کسی، مستی از آن خُلق و خو

ناله ها .. آتشفشان و اشک ها . را .. رود کن، دیوِ .. دل .. نابود .. کن
باده می نوش .. از سبو و .. دردها را دود کن، باده خون بُد .. دلْ سبو

نشنود کس .. جز خدایِ راستان اندوهِ جان، شو .. به درگاهش . روان
تا گشاید ... بر تو سِرِّ این جهان ... هم آن جهان، گو غمت را مو به مو

عشق را .. با جان پذیر، عشق .. چون جادو کند چشمِ دل پُر سو کند
جاهلانْ عاقلْ-ضمیر و عاقلانْ بی سو کند، پس رو زین سو، سوی او