کافه سینما

مدیران انجمن: parse, javad123javad

نمایه کاربر
MENERVA

محل اقامت: تهران

عضویت : جمعه ۱۳۹۰/۱۲/۲۶ - ۱۷:۱۳


پست: 789

سپاس: 96

جنسیت:

Re: کافه سینما

پست توسط MENERVA »

MENERVA نوشته شده:همین الان موجودات دریایی هستن که نامیرائن, پس نامیزائی از نگاه طبیعت ممکن و شدنیه. اما یکی از مشکلات نامیرائی انتخاب طبیعیه, ژنی که نتونه از طریق تولید مثل فرصت جهش و سازگاری با طبیعت رو پیدا کنه ممکنه بر اثر تغییرات زیستی حامل ژن نابود شه, نابودی حامل ژن به معنی نابودی خود ژنه. اما در سیستم تولید مثل جهش ژنتیکی فرصت سازگاری با تغییرات طبیعی رو ایجاد می کنه.

جاودانگی عمر بشر هم یه امر ممکنه, قبلن میانگین عمر انسان 30 سال بود و امروزه به خاطرات پیشرفت پزشکی توی کشورهای پیشرفته به 70 سال هم رسیده. در صد سال دیگه عمر طبیعی تبدیل به عمر مصنوعی می شه (مهندسی ژنتیک) و می شه تا دویست سال عمر کرد.

اما ما هرچقدرم که توی مهندسی ژنتیک پیشرفت کنیم و بتونیم نامیرا بشیم و احتمال اینکه بیولوژی درونی بدنمون به مرگ نزدیک شه رو صفر کنیم, احتمال اینکه بر اثر عوامل بیرونی بمیریم همچنان هست. سیل, زلزله و... ما رو می کشه, ما فقط می تونیم تایمر درونی ژنتیکی رو از کار بندازیم و ساعت بیولوژیک خودمون ما رو نکشه, تهدید عوامل بیرونی پابرجاست. (اگه از خطرناک بودن جاودانگی از نگاه داروینی فاکتور بگیریم چون تولید مثل و نابودی حامل ژن یه تاکتیک فرگشتیک بوده). پس فقط یه راه هست که ما رو به معنای واقعی کلمه جاودانه کنه؛ و اون بیولوژی در کنار تکنولوژیه, یعنی ما بتونیم ذهن انسان رو روی یه سرور دیگه آپلود کنیم. در این صورت نیازی به بدن هم نداریم چون ذهن ما به طور آنلاین کار می کنه و تبدیل به یه کامپیوتر هوشمند می شیم.

همین الان هم این ذهن ماست که ایگوی مارو تشکیل می ده و این ذهن به صورت بیولوژیک کار می کنه, ما اگه بتونیم ذهن انسان رو به طور تکنولوژیک آپلود کنیم اون موقع ایگوی ما به صورت الکترونیک راه‌اندازی می شه. یعنی به جای گوشت و استخون و مولکولهای آلی تبدیل به سیلیکون و دیسک سخت و... می شیم.


البته ایده های بیولوژیک و نورولوژیک و بیوتکنولوژیک دیگه ای هم تو این حوزه در جریانه؛ ولی یکی از محتمل ترین ایده ها در حال حاضر دانلود کردن اطلاعات ذهن انسان و ایده های انقلابی پردازش آنلاینه.

این پستم من رو یاد سریال the 100 یا صد انداخت؛ توی پست قبلی این تاپیک من گفتم که سریال 100 از شبکه سی‌دابلیو پخش می شه اما محتوای HBO Series رو داره. این سریال این ایده جاودانگی رو خیلی خوب نمایش داده؛ یه هوش مصنوعی توی سریال یه بک‌آپ از ذهن انسانها می گیره و اطلاعات اونها رو به طور صفر و یک درون یه سیستم خوانش (مثه دی‌وی‌دی‌رام و...) قرار می ده؛ اگه این AI از ذهن انسانها یه فایل بک آپ بگیره, اون انسان اگر بمیره در واقع روی سیستم دیجیتال هنوز زندس و از همه مهم تر "خودآگاهی" داره. یعنی شما می تونی با اون انسانی که مُرده پشت سرور چت کنی!

تصویر

اون پست من رو یاد این سریال انداخت, استوری‌لاین سریال 100 مثه بقیه سریالهای سی‌دابلیو می مونه, یه سری تین‌ایجر و رابطه های ضربدری, رُمانس سوپ اوپرایی, نوجوونایی که می خوان از سلطه بزرگسالها رها بشن و... ولی فقط ظاهرش تین‌ایجریه؛ محتوای سریال خیلی قوی و علمیه و هر فصل به موضوعات فلسفی روز می پردازه. این ژانر تین‌ایجری سریال اصلن اعصاب‌خوردکن نیس و شخصیت پردازی به قدری خوبه که اتفاقن عشق و اتحاد و فداکاریهای این بچه ها واسه همدیگه رو می بینین محاله عاشقشون نشین. چون تین‌ایجرهای سینمایی همیشه یا خیلی احمقن یا خیلی اعصاب‌خوردکن, هاندرد یه استثنا توی این ژانره. شما رو عاشق اتحاد و رابطه عمیق این بچه ها می کنه. البته این سریال درون‌مایه فمنیستی هم داره و نشون می ده زنها می تونن ذاتن رهبر باشن, مثه بقیه سریالها دخترای اینجا تحت سیطره جامعه مردسالاری قرار ندارن. البته فمنیسم سریال جوری نیس که مردها رو اذیت کنه, خیلی هوشمندانه و زیرپوستی پرداخته شده. در کل 100 جزو محصولات کم‌یاب سی دابلیوئه و اگه می خوان یه فیلم فلسفی پسا-آخرالزمانی ببینین هاندرد گزینه مناسبیه. سریال رو معرفی می کنم تا علاقه مندها به ژانر آخرالزمانی و سریالهای مفهومی اگه خوششون اومد این فیلم رو ببینن.
.............


The 100

ژانر: درام - پسا آخرالزمانی - رمزآلود - علمی‌تخیلی

مدت زمان: 42 دقیقه

فصل‌ها: 4 فصل

در بانک اطلاعات اینترنتی فیلم‌ها: 7.8/10
از 143,88 رای

خلاصه‌ی داستان:
کره‌ی زمین بر اثر جنگ هسته‌ای نابود می‌شه. به خاطر تشعشات هسته‌ای زمین خالی از سکنه و غیرقابل زندگیه, گروهی از بازمانده‌ها بعد از انفجار هسته‌ای در سفینه‌ی فضایی آرک سکونت می کنن و اونجا به بقای خودشون ادامه می‌دن. داستان سریال از صدسال بعد از انفجار هسته‌ای شروع می شه, از نقطه‌ی پسا-آخرالزمان؛ جایی که اکسیژن سفینه‌ی آرک رو به اتمامه و فقط چندماه فرصت زندگی برای ساکنین فضایی سفینه وجود داره. به خاطر کمبود اکسیژن, رئیس سفینه در یه پروژه آزمایشی صد نفر از نوجوون‌های بزهکار سفینه رو به کره زمین می فرسته امید به اینکه شاید سیاره زمین بعد از گذشت صدسال از انفجار هسته‌ای قابل سکونت شده باشه. بعد از فرود صد نوجوون به زمین متوجه می شن به طرز مرموزی زمین قابل سکونته. بنابراین نوجوونها روی کره زمین بدون هیچ تجهیزاتی زندگی بدوی خودشون رو شروع می کنن, یه رهبر انتخاب می کنن و برای بقای خودشون تلاش می کنن و خیلی زود می فهمن که تنها نیستن و افراد مرموزی روی سیاه زمین زندگی می کنن و...


تصویر

نمایه کاربر
MENERVA

محل اقامت: تهران

عضویت : جمعه ۱۳۹۰/۱۲/۲۶ - ۱۷:۱۳


پست: 789

سپاس: 96

جنسیت:

Re: کافه سینما

پست توسط MENERVA »

امشب سینمایک داره, سینمایک برنامه‌ی خوبیه. هر هفته یه فیلم پخش می کنن و یه منتقد سینما میارن که فیلم رو نقد کنه. بعضی اوقات فیلمهای خوبی پخش می کنه ولی بعضی اوقاتم فیلماش چرتن, خدا کنه امشب فیلمش خوب باشه. اتفاقن چند هفته پیش گادفادر رو پخش کرد؛ نقدشم خوب بود. ولی من اصلن از سری گادفادر خوشم نمیاد, کلن با آثار فورد کاپولو حال نمی کنم, هرچقدر سعی می کنم نمی تونم با آثار فورد کاپولو ارتباط برقرار کنم. شاید برای اینه که سری گادفادر به درجات و سلسله‌مراتب قدرت و قدرت‌طلبی در خانواده و جامعه می پردازه و این محتوا خیلی مردونس, شایدم خشونت زیرپوستی فیلم با روحیه من سازگار نیست, نمی دونم... اما همچنان واسم سوال بود که چه چیزی گادفادر رو اینقدر معروف و محبوب کرده؟ منتقده توی برنامه‌ی سینمایک اون شب کامل توضیح داد, اینکه چرا گادفادر انقدر محبوب شده و چی اون رو موندگار و تبدیل به یه شاهکار کرده. اما متاسفانه من اون شب خوابم برد و نتونستم نقد منتقده رو ببینم smile039 من فقط نقد قبل از فیلم‌ رو دیدم. بنابراین هنوزم واسم سواله چه چیزی گادفادر رو در این حد موندگار کرده؟! گادفادر شاید توصیف یه فیلم خوب باشه, ولی از گادفادر به عنوان شاهکاری یاد می کنن که ساختار سینما رو دگرگون کرد! من از گادفادر خوشم نمیاد, ولی منکر نمی شم فیلم خوبیه. اما فقط "خوب", اونم با اغماض. به نظر من اصلن چیز خاصی نداره که اون رو اینقدر محبوب کرده. (چون خیلی طرفدار داره, توی imdb بین مردم رتبه‌ی دوم رو داره و آمریکاییها عاشقشن. من هیچ وقت نفهمیدم چرا اینقدر طرفدار داره؟ من که به شخصه اصلن نمی تونم با آثار فورد کاپولو ارتباط برقرار کنم)

نمایه کاربر
MENERVA

محل اقامت: تهران

عضویت : جمعه ۱۳۹۰/۱۲/۲۶ - ۱۷:۱۳


پست: 789

سپاس: 96

جنسیت:

Re: کافه سینما

پست توسط MENERVA »

صفحه‌ی قبل یه نگاه اجمالی به "تویین‌پیکس" و استایل فیلمسازی لینچ انداختم؛ اما درباره دو اثر مکمل "بزرگراه گمشده" و "بلوار مالهالند" توی این تاپیک چیزی ننوشتم و دربارشون توی تاپیک گفتگوی آزاد پست دادم. چون اون تاپیک ممکنه هر لحظه ریست بشه اون پُست رو منتقل می کنم اینجا که مطالب موندگار بشه و به درک اثر کمک کنه. البته اسمش رو نمی شه "نقد" گذاشت, آثار دیوید لینچ به لحاظ روانشناسی و اسطوره‌شناسی و فلسفی اینقدر غنی و سنگینه که نمی شه توی چند تا پُست جمعش کرد. رد پای آرکی‌تایپها به کرات توی آثار لینچ دیده می شه (به کتاب "انسان و سمبولهایش" به قلم یونگ مراجعه بشه), پرداختن به تمام این آرکی‌تایپها (کهن‌الگوها) یه تاپیک جدا می طلبه و من توی این پُست فقط به کهن‌الگوهایی که بهشون علاقه دارم, مثه Femme fatale و دختر اغواگر یا به زبان تخصصی "آنیما" اشاره کردم, چون تعبیر آنیما خیلی عاشقانه و زیبا و شاعرانس. کلا آثار سورئال چون سیاحتی به درون ذهن آدمهاست شباهت زیادی به هم دارن و آرکی‌تایپها تقریبا توی تمام آثار سورئال وجود داره. مثلن رد پای "آنیما" خیلی زیاد توی سورئالها دیده شده. "آنیما" یعنی اون معشوق آرمانی و ایده‌آل ذهنی که پسرها آرزوش رو دارن, ولی "آنیموس" یعنی اون معشوق رویایی که توی ذهن دخترهاست. یه مثالش اثر بوف کوره, آنیما اونجا به شکل "دختر اثیری" بود و اینجا توی لاست هایوی به نام "آلیس". توی بوف کور همسر راوی لکاته و فاحشه ست و توی بزرگراه همسر راوی خائن و مشکوک. هردو داستان توی ذهنشون معشوقشون رو به رویایی‌ترین شکل ممکن تصور می کنن (رنه می شه مدل کلاسیک Femme fatale و لکاته می شه دختر اثیری و آسمانی) . بحثش طولانیه, توی این پُست من فقط یه نگاه کلی به محتوای این دوتا اثر انداختم چون به قول ژیژک این دو مکمل همن. این پُستی که توی اون تاپیک دادم:

"
از نظر روانشناسی "بزرگراه گمشده" سیر و سیاحتی به دنیای درونی و ناخوداگاه انسان و تحلیل آرکی‌تایپهای یونگی و مخصوصا تقابل آنیما و لیبیدوی انسانهاست (آنیما یعنی "معشوقِ رویایی", اون معشوق ایده‌آل و آرمانی که همه آدما توی ذهنشون‌ دارن. البته این ورژن مونثشه). همسر "فِردی" به نام "رنه" که معشوقه‌ی "فِرِدی" هست, یه دختر زمخت با میکاپ سیاه و چهره‌ی سرد و بی‌روحه. چهره و اکت رنه به سردیِ رابطه‌ی عاشقانه‌ی فِرِدی با رنه می مونه؛ در کل توی اپیزود اول همه‌چیز سرده, طراحی صحنه, پس‌زمینه, اکتینگ و... فقط یه چیز رو به ما می گه: "سردی و بی‌روحی". این بی‌روحی هم ذات آثار لینچه؛ اما توی اپیزود رویا فیلمساز سوئیچ می کنه به یه چیز زیباتر و قشنگ‌تر, به یه چیز رویایی‌تر. حال و هوا و رنگ‌پردازیهای این اپیزود پرحرارت‌تر و روشن‌تر از قبله و این شور و حرارت به کاراکترها هم رسیده, مثلن قبل از همه‌چیز "رنه" می شه "آلیس" و از شکل و شمایل دختر مومشکی با لاک سیاه و ظاهر تاریک - که لینچ از این طریق می خواد بُرشی از فضای بی‌رحم واقعیت و رابطه‌ی سرد این دوتا رو برامون مقدمه‌چینی کنه - تبدیل به "آنیما" (آرکی‌تایپهای یونگ) و مدل کلاسیک دختر اغواگر یا Femme fatale می شه؛ یعنی یه دختر سـکـسی و هاتی که دقیقا همون تصویر آرمانی شخصیت اول داستان از همسرشه. اپیزود دوم بازنمایی اپیزود اول اما به شکل متضاد و مخالفه - چون اینجای دنیای ذهنی فِرِدیه و همه‌چیز طبق آرمانهای اون طراحی می شه - اینجاست که برخلاف واقعیت, آلیس تبدیل به سوژه‌ی تمنای فِرِدی یا "پیت" میشه و خود آلیس برای این رابطه پاپیش می ذاره. طراحی رویا بر اساس واقعیت مدل‌بندی شده با این تفاوت که رویای فِرِدی از Superego و آرزوها و آرمانهای فردی نشات می گیره.

تصویر


این وقایع چیزی نیست جز بازسازی رویا بر اساس واقعیت و طراحی مدل ذهنی (فرار از واقعیت) و میدون دادن به آنیما و آنیموس درونه. برای فِرِدی واقعیت اینقدر تلخ و بی‌رحمه که برای فرار از این واقعیت به رویا پناه می بره. در واقعیت همسر فِرِدی اون رو نمی خواد (یا حداقل فِرِدی فکر می کنه که همسرش بهش خیانت می کنه), اما در رویا می شه آنیمای اغواگری که برای رسیدن به "پیت" هرکاری می کنه, توی رویا "فردی" تبدیل به "پیت" و یه پسر جذابِ دخترباز می شه که دیگران (مثلن پلیسها) حسرتش رو می خورن, چیزی که در واقعیت نبود (البته خاک‌توسرش چون دخترباز بودن هنر نیس). تمام این بازسازی بر اساس واقعیت و تحریف بنا شده.

تجربه‌ای که بزرگراه گمشده رو "ملموس" می کنه رویاپردازیهای شخصیت اول داستانه که تجلیِ ناخودآگاه بقیه آدمها بر اساس تئوری آرکی‌تایپهای یونگه. یعنی معشوقه تبدیل به آنیما می شه, حتی آنیما به یه مرد باقدرت و پرنفوذ خیانت می کنه تا به آنیموس برسه (وحدت و یگانگی که توی آثار لینچ اتفاق نمیفته) و چیزهاییه که همه‌ی آدمها بارها توی رویاهاشون سناریوش رو چیدن. ( بر اساس فلسفه‌ی کارل یونگ و ساختارهای شخصیتی مدل فروید ego و superego و id).

تصویر


پیت از طریق مرد کریه المنظر دوربین‌به‌دست (ریمایندر) که واقعی نبودن رویا رو به پیت گوشزد می کنه به واقعیت بی‌رحم پرتاب می شه. مرد دوربین‌به‌دست برای این زشت و کربه المنظره که نمادی از واقعیت در ذهن فردیه, و واقعیت به همین اندازه کریه و حال‌به‌هم‌زنه.

زیبایی آثار لینچ واقعی بودن و بی‌رحم بودنشه, از هپی‌اندینگ خبری نیست. فقط و فقط دنیای بی‌رحم واقعی پیش روی ماست. طراوت و زیبایی دنیای لینچ در مقابل حجم تاریکی و سیاهی مثه چراغ کم‌نور ماشین "کوپر" می مونه که توی دل شب سوسو می زنه و زورش به سیاهیِ بی‌نهایت نمی رسه (تویین‌پیکس, اپیزود فاینال. تویین‌پیکس اوج این سیاهی و تاریکی رو به تصویر می کشه)


بحث لاست هایوی از دیدگاه اساطیری و روانشناسی یونگ و فروید خیلی مفصله, اما از لحاظ فرم و ساختار بزرگراه گمشده یه مقدار ضعفهای داشت, ولی کدوم اثره که کاملن بی‌نقص باشه؟ بزرگراه گمشده تو اکتینگ و یه مقداری تدوین و نماهای بسته و... بعضی جاها نقص داشت. ولی نقاط قوت فیلم انقدر زیاد بود که راحت می شه از این ایرادات گذشت.

تصویر


اما همه‌ی اینا رو گفتم که به شاهکار تمام دورانها یعنی "جاده‌ی مالهالند" برسم, در اینکه بلوار مالهالند شاهکار بی‌بدیل سورئاله هیچ تردیدی نیست. من شاید صد بار این فیلم رو دیدم. به عنوان کسی که تمام جوانب اثر رو مدتها بررسی کرده و اشراف کامل بهش داره اینو می نویسم. مالهالند درایو نمونه‌ی تمام‌عیار و مظهر بارز هنر ناب و والائه. یعنی هرچیزی که اندره برتون کاشته بود رو دیوید لینچ درو کرد و برای ادای دین به ایشون حجت رو به سینمای سورئال تموم کرد. مالهالند درایو شاهکار محضه. هم فرم هم محتوا, از نظر فنی خیلی قویه و چندتا موردش رو بررسی می کنم.

صداگذاری: فیلمای لینچ رو بیشتر مواقع روی پس‌زمینه زوم می کنه و به اعتبار سورعالیستیش می شه اثر رو "اتمسفریک" خطاب کرد (مثلن تویین‌پیکس نهایت اتمسفرمحوری رو به تصویر کشید. توی اپیزود هشتم داستان از طریق دیالوگ و حادثه و... جلو نمی ره, بلکه کاملن از طریق تصاویر و صداها و رنگها روایت می شه) توی سینمای اتمسفریک "صداگذاری" خیلی مهمه, هر صدایی یه معنا و یه نشونه‌ای داره؛ مثلن به لانگ‌شاتهای "هالیوود" و لانگ‌شاتهای خیابونهای شهر توی مالهالند توجه کنید, اینها پلانهای ریز و زیرجلیه اما نهایت تاثیرش رو می ذاره. چون از طریق صداگذاری مرموز و اتمسفریک علاوه بر اینکه اون فساد دستگاه های هالیوود رو هرچه بهتر به نمایش می ذاره, بلکه حال و هوای رعب‌آور اختتامیه رو از قبل واسمون مقدمه‌چینی می کنه و مخاطب رو آماده‌ی یه ضربه‌ی روانی می کنه.

تصویر


اکتینگ: نگم بی‌نظیر اما قطعا کم‌نظیر بود؛ نائومی واتس در خلق دوتا شخصیت ضدِ هم. یه دختر شاد و در جستجوی رویای هالیوودی, و یه دختر ازهم‌پاشیده‌ و داغون. فکر می کنم موافق باشید که نائومی واتس توی خلق دو شخصیت متضاد استثنایی و فوق العاده ظاهر شد. (این هنر لینچه که شخصیتهای داستاناش رو یه قوس ۱۸۰درجه ای می ده. تویین‌پیکس که دیگه حد تعالیشه). نائومی واتس اینقدر توی القای احساساتش موفق بوده که من با اون حس افسردگیش رو عینا حس می کردم و ترسها و اضطرابهاش رو کاملا درک می کردم و حتی با تماشای صحنه‌ی آخر فیلم بارها و بارها گریه کردم.

تصویر


بقیه مسائل فنی: چون مسئله‌ی تکنیک توی سینمای لینچ خیلی مفصله دیگه توضیحش نمی دم, صفحه‌ی قبل یه نگاه کُلی به استایل فیلمسازی اسطوره‌ی سینما لینچ انداختم. اینجا فقط در همین حد بگم که کلوزآپها و لانگ‌شاتهای به‌جا, پلان‌های دقیق و دکوپاژ خوب و طراحی صحنه‌های تمام‌عیار سورعالیستی و... همه یا حاوی دکوراسیون و میزانسن اتمسفریک و مقدمه‌چین یا رعب‌آور و سردی بودن که آماج گلوله‌هاشون به سمت احساس و روان مخاطب نشونه رفته بود. شاید بعدا دربارش بیشتر نوشتم.

مالهالند درایو روایتی از سرخوردگی و تباهی انسان نوعی در تقابل با"خود" و "جامعه" (دنیای درون و بیرون) و کشمکش بین این دو و نهایتا پوچی و نابودی رو به تصویر می کشه. داستان عاشقانه‌ای که نهایتا به تباهی و شکستِ روانی ختم می شه, روایتگر پوچی و جبری که انسان مُدرن رو به چنگال خودش اسیر کرده. من نمی خوام وارد مسائل فیلمنامه و محتوایی بشم, چون صحبت کردن از مالهالند درایو انقدر مفصله که برای جمع کردنش باید یه تاپیک ده‌صفحه‌ای باید واسش بزنم. خود مقوله نمادشناسی اینقدر مفلصله که باید فرهنگ سمبو‌ل‌ها رو باز کرد تا به تفسیر و درک بهتری از اثر رسید.

اما از نظر محتوایی مالهالند درایو جزء بالغ‌ترین آثار سورعالیستی صد سال گذشته‌ی این مکتب به شمار میاد (البته عمر سورئالیسم صد سال نیست. بیشتر دارم کُلی‌گویی می کنم)؛ این بحث که چرا مالهالند درایو شاید بالغ‌ترین اثر سورئالیستی متاخره خیلی مفصله, خود مالهالند درایو هم این موضوع رو توی لفافه بیان می کنه. مالهالند درایو چکیده ای از سورئالیسم قرن اخیر (رُمان و سینما) رو داخل خودش داره. یکی از ویژگیهای پُست مدرنیسم و سورئالیسم "ارجاع‌به‌آثاره". یعنی فیلمساز سرنخ‌هایی رو داخل اثر تعبیه می کنه که ارجاع به آثار فاخر قبل از خودش داره و آثاری که فیلمساز ازشون الهام گرفته. لینچ ارجاعات زیادی به برتون و سورئالیستهای سده‌ی گذشته می ده, انگار که به طور تلویحی لینچ می خواد بهمون بگه این اثر تکمیل‌کننده‌ی تمام چیزیه که از آثار سورعال توی قرن اخیر دیدید.

تصویر

"

نمایه کاربر
mycolony

عضویت : جمعه ۱۳۹۲/۱/۲ - ۱۰:۳۴


پست: 787

سپاس: 134

سینما

پست توسط mycolony »

matrix2013 نوشته شده:
دوشنبه ۱۳۹۹/۸/۱۹ - ۱۴:۱۶
mycolony نوشته شده:
دوشنبه ۱۳۹۹/۸/۱۹ - ۰۸:۲۱
به نظرم هیچ کس از زندگی زده نمی شه
حالا تهش می ببینی
وقتی میرا می شه تازه می فهمه چه نعمتی رو از دست داده
(با اسپویل داستان را نابود می کند smile055 )
به اون قسمتش که ادای همجنسگرا ها رو در می یارن رسیدی ؟ smile055
من فصل ۵ رو دیدم تا جایی که امده
خیلییییییییی خووووووب بود
بعد ۵ فصل بلاخره لوسی و کارگاه .... smile157 دهنشون سرویس

راستی واسه اگزیستانسیالیسم(لامذهب عجب کلمه ایه وقتی صحبت می کنم در موردش هم چشما چهارتا می شه smile031 )
من الان ۳ کتاب در دست مطالعه دارم
چهل تدبیر (تقویم اتفاقات مهم چهل سال اخیر )
۶ جلد کتابای طرح ولایت ( اخرای جلد یکم هنوز smile031 )
برای انسان ( تاریخ تشکیل جنبش امل در لبنان )
حالا چون امتحان دارم و درگیر نشریه ام یک مقدار نتونستم داخل برنامه جا بدم یالوم رو
منطور این که حواسم است به بحث هات برسم smile037 ولی زمان می بره یکم
اسپویل نکن دختر. مِیز شکنجت کنه الهی. تگ اسپویل استفاده کن smile469
اره همجنسگراها رو دیشب دیدم. این سریال رو برای بیشتر کردن دایره لغاتمم میبینم چون این لوسیفر کلمه های زیادی توی دایره لغاتش داره و یه دفتر دارم هر کلمه ی جدیدی میگه میزنم تو دیکشنری و یادداشت میکنم. کلمات عجیب و ادبی و رسمی ای هم استفاده میکنه که یه بخشی از جذابیتش هم سر همینه و یه بخشش هم خود لهجه اش است.
حس میکنم تو هم مثل خودم اگزیستانسیالیسم تو خونته (حتی اگه چیزی دربارش نمیدونی) که این سریال یا دکتر هاوس رو دوست داری چون این دو تا سریال رگه هاش رو داره. حالا سریال دراکولا که یه بار بهت پیشنهاد کردم که اصلا خالص درباره اگزیستانسیالیسم هست.
اشکال نداره من خلاصه نویسیمو از یالوم ادامه میدم بعدا هر موقع رسیدی حرف میزنیم
اصلا لهجه ی تام (لوسی) چندین درجه ارتقا داده فیلم رو
اصلا عاشق صحبت کردنشم smile032 لعنت بهش کاش ادبیاتش رو من داشتم smile184
اگزیستانسالیسم یعنی مرگ ، عدم آزادی و تنهایی (یک چیز دیگه بود یادم نیست )
الان از نظر روحی من دارم با هر سه تاش دست و پنجه نرم می کنم
از طرف مرگ یک انسان فوق العاده حسابی بهمم می ریزه
از طرفی همون آدم فوق العاده برده یک سیستم دیگه است و از طرفی من برده ی سیستم اخلاقی مزخرف خودمم و از طرفی این احساسات ایقدر عمیقه که نمی تونم با کسی به اشتراک بزارمش و احساس تنهایی می کنم و جالبه حتی از مرور کردنش در خودم متنفرم
چون حس می کنم غرورم رو قلقلک می ده smile032
در کل آره فکر می کنم تو خونم باشه و البته تو خون همه
دراکوا رو می خواستم ببینم ولی نمی دونم چرا پشیمون شدم smile031 فکر کنم گفتم چرا خوشم نیومد ! ولی یادم نیست چی نگفتم
لوسی یک جور فرار از مرگ رو القا می کنه
و هاوس آزادی در لابه لای تخصص و البته آدم درستی که می خواد بگه من عوضی ام ولی نیست
آخرین ویرایش توسط mycolony دوشنبه ۱۳۹۹/۸/۱۹ - ۲۲:۳۷, ویرایش شده کلا 1 بار
درون سینه هر آدمی یک خاورمیانه پنهان است.
پر از شر، شور، شراب، خدا، گناه، صلح، گُل، گلوله

matrix

نام: علیرضا

عضویت : چهارشنبه ۱۳۹۴/۲/۲ - ۲۱:۳۰


پست: 193

سپاس: 31

Re: *گفتگوی آزاد*

پست توسط matrix »

mycolony نوشته شده:
دوشنبه ۱۳۹۹/۸/۱۹ - ۲۲:۳۴
اصلا لهجه ی تام (لوسی) چندین درجه ارتقا داده فیلم رو
اصلا عاشق صحبت کردنشم smile032 لعنت بهش کاش ادبیاتش رو من داشتم smile184
اگزیستانسالیسم یعنی مرگ ، عدم آزادی و تنهایی (یک چیز دیگه بود یادم نیست )
الان از نظر روحی من دارم با هر سه تاش دست و پنجه نرم می کنم
از طرف مرگ یک انسان فوق العاده حسابی بهمم می ریزه
از طرفی همون آدم فوق العاده برده یک سیستم دیگه است و از طرفی من برده ی سیستم اخلاقی مزخرف خودمم و از طرفی این احساسات ایقدر عمیقه که نمی تونم با کسی به اشتراک بزارمش و احساس تنهایی می کنم و جالبه حتی از مرور کردنش در خودم متنفرم
چون حس می کنم غرورم رو قلقلک می ده smile032
در کل آره فکر می کنم تو خونم باشه و البته تو خون همه
دراکوا رو می خواستم ببینم ولی نمی دونم چرا پشیمون شدم smile031 فکر کنم گفتم چرا خوشم نیومد ! ولی یادم نیست چی نگفتم
لوسی یک جور فرار از مرگ رو القا می کنه
و هاوس آزادی در لابه لای تخصص و البته آدم درستی که می خواد بگه من عوضی ام ولی نیست
لهجه اش بریتیش هست ولی خب اونطور که دقت کردم بازم ناخالصی داره و خالصش بازم جذاب تره. من کتاب انگلیسی که میخوندم و آموزشگاهمون کلا لهجه شون امریکن بود و این لهجه رو بیشتر یاد گرفتم ولی میخوام لهجه بریتیش رو هم یاد بگیرم خیلی کلاس داره لهنتی smile028 smile043 smile023

اگزیستانسیالیزم معنی اینایی که گفتی نمیده و یه جورایی نتیجه اون میشن. (توی تاپیک درمان اگزیستانسیال چهار تا رو دربارش مینویسم -> مرگ آزادی تنهایی پوچی). خیلی چیزا درباره این اگزیستانسیالیزم اینجا نوشتم ولی همه رو پاک کردم و بعدا توی تاپیک درمان اگزیستانسیالیزم مینویسمش چون اینجا پاک میشه پس بعدا اونجا بخون

لوسیفر تا اینجایی که دیدم بیشتر اون بخش آزادی رو داره تا مرگ. شخصیت لوسیفر چون نمیخواد توسط خدا کنترل بشه و میخواد با اراده خودش عمل کنه و مسئولیت عواقبش هم قبول میکنه. دقت کردی که چند بار تو سریال اینو گفت که نمیخواد کنترل بشه یا فریب داده بشه؟ این یکی از ویژگی هایی هست که یه شخص شورشی انجام میده. از طرفی لوسی نامیرا هست ولی چون نقطه ضعفش کلویی هست آسیب پذیر و میرا میشه پس هر دو تا رو داره و میشه گفت تناقض بین میرایی و نامیرایی حل میشه و دست خودشه که کدوم باشه و میتونه کنترلش کنه و کلویی اینجا یه معجزه برای درمان این بخش محسوب میشه یا میشه گفت یک نیمه گمشده واقعی و خالص یا نیمه گمشده ی میرایی.
دراکولا بیشتر درباره مرگه و جدال بین میرایی و نامیرایی. یه شخصیتی که اول یک فرمانده جنگی بوده اما ترس زیادی از مرگ داره به خاطر همین به صورتی تبدیل میشه به یک خون آشام و زندگی دیگران رو با خوردن خونشون میگیره تا جاودانه بشه و اون افراد هم بخشی از دراکولا میشن و خوشون هم تبدیل میشن به Undead. ولی ناخودآگاه تمایل به میرایی هم داره و از یک دختری خوشش میاد که مسحور مرگ و نابودیه و اجازه میده که دراکولا خونش رو بخوره تا ذره ذره بمیره. اینجاست که پارادوکس میرایی و نامیرایی خودشو نشون میده. در ضمن این دراکولا لهجه بریتیشش خالص تره پس فکر کنم خوشت بیاد
هاوس رو راستش خیلی فکر نکردم ولی اونم تا اونجا که یادم میاد یه رگه هایی از تنهایی رو داشت ولی بیشترشو یادم نیست.

برای همینه میگم تو خونته. البته تو خون همه هست ولی تو بیشتر دوست داری دربارش بدونی
Sad but true

نمایه کاربر
mycolony

عضویت : جمعه ۱۳۹۲/۱/۲ - ۱۰:۳۴


پست: 787

سپاس: 134

Re: *گفتگوی آزاد*

پست توسط mycolony »

اره علیز حتما بریتیش یاد بگیر ، لامذهب خیلی خوبه :| و دقیقا متوجه نمی شم چرا خوبه ، فقط می دونم خیلی خوبه

قبووووووووول نیست منم می دونستم تاکیدش بر روی آزادیه (اختیار)
من اون شب حالم خوب نبود بهش اشاره نکردم ، اصلا به خاطر همین عاشق این سریالم
اصلا کل داستان حول و هوش آزادی و قدر اختیار لوسی می چرخه
رونده شدنش از بهشت
کثافت کاری هاش
مقاومت هایی که در برابر دتکتیو داشت وقتی فهمید خدا در خلقتش دست کاری کرده
همه و همه برای این بود که ثابت کنه من مختارم و هیچ کس نمی تونه منو کنترل کنه
وقتی یک ذره حس می کنه اختیارش دست خودش نیست و کنترل بر اطراف نداره وحشی می شه
اره دقیقا زمانی در برابر کلویی کاملا رام شد که متوجه شدن دست خودش این نامیرایی
البته کلویی با خاص بودنش کنجکاویش رو تحریک کرد
و بعد با پرونده ها از پوچی کثافت کاری نجاتش داد و به لوسی هدف داد
و مثلا یک قسمت رو دقت کرده باشی که همه ی معشوق های مرد و زن لوسی رو اوردن داخل ایستگاه پلیس و کلی افتخار می کرد که این همه عاشق داره و وقتی خب اب پاکی رو ، روی دستش ریختن که تمام اون رابطه ها یک تفریح بودن ارتباط واقعی بوده احساس تنهایی کرد
یعنی چی ؟ یعنی لوسی این حس تنهایی رو می خواسته با معشوقه های زیاد می خواسته بر طرف کنه و فکر می کرد موفق شده و از خود راضی بود ( کلا از خود راضی ) ولی اون اتفاق باعث شد اون احساس تنهایی برگرده و کلویی برای اولین بار این حس تنهایی رو از بین برد چون یک رابطه واقعی باهاش بر قرار کرد که در حالات وجودیش تاثیر می زاره
به عبارت داخل فیلم فرشته ها اتفاقات واقعی درونیشون رو در طاهر بروز می دن و کلویی با تغییرات که در لوسی ایجاد کرد بهش نشون داد که این رابطه واقعیه
( سریال هر قسمتش یک مفهومی رو داره به تصویر می کشه و انگار ماجرا های درونی هر انسانی رو نمایش می ده در قالب تمثیل و عمیقن لذت می برم ازش و اگر بخوایم تحلیل دقیقی داشته باشیم باید هر قسمت رو جداگانه بررسی کنیم و بعد نگاه کلی داشته باشیم )

پ.ن : صحبتم کامل نشدم بزا می یام کاملش می کنم بقیه رو
درون سینه هر آدمی یک خاورمیانه پنهان است.
پر از شر، شور، شراب، خدا، گناه، صلح، گُل، گلوله

نمایه کاربر
mycolony

عضویت : جمعه ۱۳۹۲/۱/۲ - ۱۰:۳۴


پست: 787

سپاس: 134

Re: *گفتگوی آزاد*

پست توسط mycolony »

در ادامه صحبتم با علیرضا :
این دراکولا به نظر خیلی خوب می یاد همون لهجه می تونه منو بکشونه پای سریال :d
و البته موضوع هم جالبه انگار
در مورد تایپک هم من می ترسیدم برم داخل و مطالب زیاد باشه
رفتم دیدم هنوز اولش هستی خوش حال شدم
پستای اولیه رو خوندم
خدا خیرت بده :d
درون سینه هر آدمی یک خاورمیانه پنهان است.
پر از شر، شور، شراب، خدا، گناه، صلح، گُل، گلوله

matrix

نام: علیرضا

عضویت : چهارشنبه ۱۳۹۴/۲/۲ - ۲۱:۳۰


پست: 193

سپاس: 31

Re: *گفتگوی آزاد*

پست توسط matrix »

mycolony نوشته شده:
چهارشنبه ۱۳۹۹/۸/۲۱ - ۱۹:۰۵
اره علیز حتما بریتیش یاد بگیر ، لامذهب خیلی خوبه :| و دقیقا متوجه نمی شم چرا خوبه ، فقط می دونم خیلی خوبه

قبووووووووول نیست منم می دونستم تاکیدش بر روی آزادیه (اختیار)
من اون شب حالم خوب نبود بهش اشاره نکردم ، اصلا به خاطر همین عاشق این سریالم
اصلا کل داستان حول و هوش آزادی و قدر اختیار لوسی می چرخه
رونده شدنش از بهشت
کثافت کاری هاش
مقاومت هایی که در برابر دتکتیو داشت وقتی فهمید خدا در خلقتش دست کاری کرده
همه و همه برای این بود که ثابت کنه من مختارم و هیچ کس نمی تونه منو کنترل کنه
وقتی یک ذره حس می کنه اختیارش دست خودش نیست و کنترل بر اطراف نداره وحشی می شه
اره دقیقا زمانی در برابر کلویی کاملا رام شد که متوجه شدن دست خودش این نامیرایی
البته کلویی با خاص بودنش کنجکاویش رو تحریک کرد
و بعد با پرونده ها از پوچی کثافت کاری نجاتش داد و به لوسی هدف داد
و مثلا یک قسمت رو دقت کرده باشی که همه ی معشوق های مرد و زن لوسی رو اوردن داخل ایستگاه پلیس و کلی افتخار می کرد که این همه عاشق داره و وقتی خب اب پاکی رو ، روی دستش ریختن که تمام اون رابطه ها یک تفریح بودن ارتباط واقعی بوده احساس تنهایی کرد
یعنی چی ؟ یعنی لوسی این حس تنهایی رو می خواسته با معشوقه های زیاد می خواسته بر طرف کنه و فکر می کرد موفق شده و از خود راضی بود ( کلا از خود راضی ) ولی اون اتفاق باعث شد اون احساس تنهایی برگرده و کلویی برای اولین بار این حس تنهایی رو از بین برد چون یک رابطه واقعی باهاش بر قرار کرد که در حالات وجودیش تاثیر می زاره

به عبارت داخل فیلم فرشته ها اتفاقات واقعی درونیشون رو در طاهر بروز می دن و کلویی با تغییرات که در لوسی ایجاد کرد بهش نشون داد که این رابطه واقعیه
( سریال هر قسمتش یک مفهومی رو داره به تصویر می کشه و انگار ماجرا های درونی هر انسانی رو نمایش می ده در قالب تمثیل و عمیقن لذت می برم ازش و اگر بخوایم تحلیل دقیقی داشته باشیم باید هر قسمت رو جداگانه بررسی کنیم و بعد نگاه کلی داشته باشیم )

پ.ن : صحبتم کامل نشدم بزا می یام کاملش می کنم بقیه رو
اره اون قسمتو یادمه که میگفتن رابطشون فقط بخاطر سک.س بوده و معنی دیگه ای نداشته و اینجا بوده که تنهایی و پوچی توی ذهنش بیدار شده. ولی کلویی همونطور که تو سریال گفتن یه معجزه خداییه ولی به صورت استعاره ای یک معجزه برای خلاهای بشری هم میتونه باشه یعنی همون تنهایی پوچی میرایی و آزادی. خوب بهش فکر کن! کلا کلویی هست که جوهره وجودی لوسیفر هست و لوسیفر با در هم تنیدگی داخل اون کامل میشه. همه ما یه کلویی تو زندگیمون لازم داریم تا از سیاه چال وجودی خودمون مارو بیرون بکشه و به ما یادآوری کنه ما وجود داریم.
من فصل 3 رو تموم کردم اما هنوزم نفهمیدم چرا هر قسمت با خلأ که داخل ذهن لوسی هست مطابقت داره. انگار اون یارو به قتل رسیده تا خدا یه چیزی رو بهش یاد بده.

پ.ن: بد نیست اینا رو توی یه تاپیک جداگانه بنویسیم که از بین نره. به قول اصفهانیا حیفس smile021
Sad but true

matrix

نام: علیرضا

عضویت : چهارشنبه ۱۳۹۴/۲/۲ - ۲۱:۳۰


پست: 193

سپاس: 31

کافه سینما

پست توسط matrix »

mycolony نوشته شده:
چهارشنبه ۱۳۹۹/۸/۲۱ - ۲۳:۴۶
در ادامه صحبتم با علیرضا :
این دراکولا به نظر خیلی خوب می یاد همون لهجه می تونه منو بکشونه پای سریال :d
و البته موضوع هم جالبه انگار
در مورد تایپک هم من می ترسیدم برم داخل و مطالب زیاد باشه
رفتم دیدم هنوز اولش هستی خوش حال شدم
پستای اولیه رو خوندم
خدا خیرت بده :d
دراکولا مینی سریاله همش 3 قسمته ولی خب این سه قسمتو من پنج شیش بار دیدم تا دستم بیاد چی به چیه. البته اینم بگم ترسناکه ولی موضوعشو خوشت میاد
تاپیک رو وقت نکردم خیلی بنویسم
smile205 smile205
Sad but true

taherrezvani

عضویت : شنبه ۱۳۹۹/۸/۲۴ - ۱۷:۱۲


پست: 0



جنسیت:

Re: کافه سینما

پست توسط taherrezvani »

ممنون میشم لطف کنید و نظرتون رو درباره فیلم In Bruges بگین

matrix

نام: علیرضا

عضویت : چهارشنبه ۱۳۹۴/۲/۲ - ۲۱:۳۰


پست: 193

سپاس: 31

Re: کافه سینما

پست توسط matrix »

taherrezvani نوشته شده:
شنبه ۱۳۹۹/۸/۲۴ - ۱۷:۲۱
ممنون میشم لطف کنید و نظرتون رو درباره فیلم In Bruges بگین
فیلمشو ندیدم ولی دیدم نظرمو مینویسم
Sad but true

ارسال پست