هوپا، انجمن علم ایران

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده‌ایم
دیگر اکنون با جوانان ناز کن،با ما چرا
استاد شهریار

-------------------------------------

به خاک پای عزیزان که از محبت دوست

دل از محبت دنیا و آخرت کندم

سعدی

گو خاک تیره زر کن و سنگ سیاه سیم

آنکس که یافت آگهی از کیمیای عشق

وحشی

وسوسه یعنی تو! شالیزار هم یعنی بهشت
بیخودی آدم دچار سیب و گندم می شود
؟

ملامت من مسکین کسی کند که نداند
که عشق تا به چه حدست و حسن تا به چه غایت
سعدی

آیه رحمت کند اهل معاصی را دلیــــر

شد ز خط سبز گستاخی فـــزون اغیار را

صائب

گفتمش: باید بری نامم زیاد
گفت: آری می برم نامت زیاد
فرصت شیرازی

رسن دادت ز قرآن تا ز چاه تن برون آیی

که فرمودت رسن بازی ز راه دیو نفسانی

سنایی

با شیخ از شراب حکایت مکن که شیخ
تا خون خلق هست ننوشد شراب را
شهریار

کعبه یک سنگ نشانی‌ست که ره گم نشود
حاجی احرام دگر بند ببین یار کجاست !؟

من ریسمان عشق ترا پاره می‌کنم
شاید گره خورَد، به تو نزدیکتر شود
؟

به زاهد گفتم اين زهد و ريا تا كي بود باقي / بگفتــــا تا به دنيا مردم نادان شود پيدا
فرات اصفهاني

در دو جهان لطیف و خوش همچو امیر ما کجا ؟

ابروی او گره نشد گر چه که دید صد خطا

بلخی

سعـدی اگر عاشقی کنی و جوانی/ عشق محمّد بس است و آل محمّد.

از داد و وداد اينهمه گفتند و نكردند
يارب چه قدر فاصله ي دست و زبان است
هوشنگ ابتهاج

شـــــــــاه بـیـت