جملات ارزشمند

[کارنبر]

جمله ی معروفی منسوب به برنارد شاو هست با این مضمون: هیچ وقت با یک خوک کشتی نگیر، چراکه تو هم (مثل خودش) لجن مال می شوی و هم او (از این قضیه) لذت می برد.

با این حال بنظرم اگر یک خوک شما را به کشتی و مبارزه دعوت کرد، سوای اینکه بقول شاو نباید با آن کشتی بگیرید باید قدری هم درباره ی خودتان تامل کنید که چه رفتاری از شما چنین جسارتی را به آن خوک داده است.

[Simplexity]

حالا که صحبت خوک شد
سعی نکن به یک خوک آواز خواندن یاد بدهی؛ هم وقت خودت را هدر می دهی و هم خوک را اذیت می کنی.
مارک تواین

[کارنبر]

If you work for a living, then why do you kill yourself working?

The good, the bad, and the ugly (1966)

[کارنبر]

آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی
معذوری اگر در طلبش می کوشی

باقی همه رایگان نیارزد، هشدار
تا عمر گرانمایه بدان نفروشی

خیام

[Vahid75]

ای کاش پیرتر بودم
همچون ریشه ها

یا که جوانتر بودم
همچون شاخه ها


اینجا که من ایستاده ام
میانه است

سهم من از این زندگی
فقط تبر خوردن است

[کارنبر]

برخی را عطش "قدرت" است، چنانکه برخی را عطش "ثروت" و برخی دیگر را عطش "شهرت" و نیز برخی را عطش "شهوت"، "خشونت"، "معرفت" و... آنکه عطش قدرت دارد تا آن زمان که بر همگان چیره نگردد از پای نخواهد نشست تا آنکه مرگ گریبانش را بگیرد و آن هنگام که بر همه چیره شود و چیزی دیگر نماند در خواهد یافت که تنها چیزی که نتوانسته است بر آن چیره شود، "خود"ش بوده است.

عاشق زاری که در فراغ معشوقش پژمرده گشته و هزاران ناله سر داده را اگر به او برسانند آتش عشقش زبانه می کشد و سپس فرومی نشیند؛ حال اگر عاشق قدرت را نیز برای دمی به سلطانی تمام عالم بگمارند چنین می شود، چراکه «وصال مدفن عشق است» و سلطان تا آن زمان که به فرمانروایی تمام جهان نرسد شوق و ذوق دارد حال آنکه پس از آن دیگر عطشش فروخواهد نشست.

از دیگر سو، آنچنان که همه ی عاشقان لایق یک معشوق نیستند، همه ی عاشقان قدرت نیز شایسته ی قدرت نیستند کمااینکه آنکه یک شهر یا کشوری را نتواند با قدرت خود بگرداند در گرداندن کل جهان صدالبته که عاجز خواهد بود ولی از آنجا که «عشق انسان را کور می کند»، عاشق قدرت نیز ناتوانی و عجز خود و بزرگی سنگ را نمی بیند؛ پس علاج او این است که همچون رسم پادشاهان بابل، تاج پادشاهی را برای یک شب بر سر او بنهند تا این جنون از سرش بیافتد و این کار البته که نیازی به تاج ندارد، بلکه تنها در خیال می توان آن را عملی کرد، با یک پرسش ساده:

ای طالب قدرت که می خواهی بر جهان حکم برانی، اکنون در نظر گیر که سلطان تمام جهانی، حال چه خواهی کرد؟

[کارنبر]

تو عطش چیزی را داری که کمتر آن را داشته ای، آنچنان که عطش تو برای آب در اثر کمبود آن درون توست. کمبودها در وجود تو حفره ها و خلأهایی می سازند و وجودت را از درون تهی می کنند؛ اگر تشنه ی قدرتی از آن روست که آن را نداشته ای و "ضعیف" خوانده شدی و "تحقیر" شده ای، آنچنان که اگر تشنه ی محبتی از آن است که کمتر آن را دیده ای و دوست داشته نشده ای و همین طور است درباره ی عطش ثروت و شهرت و...

می گویند «همه می خواهند دوست داشته شوند، اگر نشد خواهان آنند که محترم شمرده شوند و اگر آن هم نشود، می خواهند که دیگران از آنها بترسند»، و دسته ی آخر به راستی خطرناکترین موجودات اند.

بسیار پیش آمده که چیزی را گم کرده ای در حالی که بغل گوش ات بوده است، پس هرگاه به دنبال چیزی می گردی نخست از نزدیکترین جا آغاز کن به ویژه در درون خودت که بیشتر از همه جا برایت پنهان است.

هر کس گمشده ای دارد، یک جای خالی در وجودش که می خواهد آن را پر کند و این جای خالی همان حفره ها هستند که در جایی از مسیر زندگی ات آن تکه ها از وجودت را گم کرده ای. شاید حتی ندانی چه را از دست داده ای، اما می دانی که جای چیزی خالیست.

ولی آسوده باش، تمام کاستی های زندگی ات از کاستی های درون تو سرچشمه نگرفته اند، بلکه بسیاری از آنها از کاستی ها و حفره های دیگرانی می آیند پیش از تو و با تو، کسانی که خلأ بزرگی در وجودشان همچون سیاه چاله ای بسیاری از زیبایی های دنیا را بلعیده و ویرانه ای برجای گذاشته است؛ زنهار که تو یکی دیگر از آنان نگردی. باشد که وجودت زندگی بیافریند و جهان را زیباتر از پیش از آمدنت به این دنیا بگرداند.

[کارنبر]

اگر شجاعت این را نداری که جنایت و پلیدی را از هر کسی که دیدی محکوم کنی، دیگر دم از حقیقت و حق جویی نزن و اگر جنایت آنان را ستایش کردی، دیگر دم از خوبی و نیکخواهی مزن.

حتی اگر تمام مردم دنیا بد باشند این بد شدن تو را موجه نخواهد کرد و در دادگاه وجدانت محکوم خواهی بود، و بدان که این محکومیت از هر جهنمی بدتر است و تا زمانی که تاوان اشتباه ات را پس ندهی و آن را جبران نکنی دوام خواهد داشت، مگر اینکه وجدانت را بکشی و یک مرده و برده ی متحرک باشی. از آنجا به بعد دیگر فرقی نمی کند که خودت را مسلمان بنامی یا مسیحی، فیلسوف بنامی یا عارف یا هرچه، تو دیگر "صدای خودت" را از دست داده ای؛ حنجره ی تو مال دیگریست، حتی قدرت تفکرت و دستانت، تو دیگر یک "وسیله و ماشین" هستی در کنترل دیگری یا غریزه ی خودت، با این حال شاید یک دلگرمی برایت باقی بماند و آن اینکه "تو تنها نیستی" و بسیاری دیگر هم شبیه تو بوده و هستند..

[Dezhagah Mahshid]

اگر افراد میتوانستندیاد بگیرند که
آنچه برای من خوب است،لزومی ندارد
که برای دیگران هم خوب باشد،
آنگاه دنیای شاد وخوشایندی داشتیم
تئوری انتخاب به من می‌آموزد که
دنیای مطلوب من،اساس زندگی من است
نه اساس زندگی دیگران.

از ویلیام گلاسر (روانپزشک آمریکایی)

[کارنبر]

آزادی یا عدالت؟

عده ای "عدالت" را ترجیح می دهند، چراکه "فقر و گرسنگی" حتی می تواند عاشقی را هم از یاد انسان ببرد و "بی عدالتی" خشم و کینه را در دل ها می کارد؛ اما اگر آزادی نباشد بی عدالتی ها نیز "ابراز" نشده و تبدیل به خشم و کینه ای می شوند که گه گاه سر باز می زنند و "جنگ" و دعوا و "شورش" به پا می کنند. از این رو عده ای "آزادی" را ترجیح می دهند، چراکه «با آن می توان به بی عدالتی هم اعتراض کرد.»

با آزادی می توان به عدالت هم رسید (چنانکه برخی جوامع آزاد به این مرحله رسیده اند)؛ اما اگر نخست راه عدالت دنبال شود، نه تنها نمی توان به آزادی هم رسید، بلکه به خود عدالت هم نمی شود رسید، چراکه "نبود آزادی" خودش "ناعادلانه" است و به بی عدالتی و فساد می انجامد.

[کارنبر]

آیا حقیقت مرده یا به اسارت درآمده است؟

در اینکه علم توانسته است حقایق زیادی را درباره جهان و انسان آشکار کند کمتر تردیدی وجود دارد، چراکه نظریات علمی با دقت بسیار بالا و به دفعات بسیار زیاد "کار" کرده و می کنند و موفقیت های بیشماری را چه در ساخت ابزارها و چه در پیش بینی ها داشته اند و نمی توان پذیرفت که تمام اینها تصادفی باشند و نه ناشی از حقیقت داشتن یا نزدیک به حقیقت بودن این نظریات.

با این وجود علم پاسخ مسائلی را نداده یا پاسخش در این موارد خوشایند نبوده و این موضوع دستاویزی برای دیگر مدعیان حقیقت شده است، از جمله کسانی که به جای پاسخ های "محتاطانه یا ناخوشایند" علمی پاسخ هایی "قاطعانه و خوشایند" ارائه می دهند.

از سوی دیگر علم گرچه مدیون سرمایه گذاری های ثروتمندان و حمایت قدرتمندان بوده است ولی قادر به ایجاد نهادی مستقل از این دو نشده و در واقع به خادم قدرت و ثروت تبدیل شده است ؛ از این رو عامه ی مردم از علم فاصله گرفته و علم اعتماد عمومی را از دست داده است و این موضوع نیز به سوق دادن مردم را از روایات علمی به روایات غیرعلمی از وقایع دامن زده است.

آیا همچنان که برخی از هنرمندان، به عنوان تصویرگران حقایق، راه خودشان را از دستگاه های قدرت و ثروت جدا کرده اند، دانشمندان و دانشگران نیز می توانند از خودشان استقلال نشان دهند و سمت عموم مردم بایستند؟ همچنان که امثال اینشتین چنین کردند؟ (البته در اواخر عمرشان که فهمیدند چه خدمت نابجایی به اربابان جهان کرده اند).

آیا آزادی را یک توهم می دانند؟ پاسخ این پرسش را زمانی درک خواهند کرد که آزادی شان از آنان گرفته شود، شاید هنگامی که دیگر آزادی شان به قدری محدود شده باشد که عملا کار چندانی هم برای بازپس گیری آن از دست شان برنیاید، زمانی که مجبورند با ربات ها و‌ پهبادهایی که خودشان طراحی کرده اند مبارزه کنند و با هوش مصنوعی بسیار بسیار باهوش تر از خودشان سرشاخ شوند.

[Vahid75]

بین روزها و ساعاتی که به کندی و سختی میگذرند و عمری که به سرعت برق و باد میگذرد گرفتار شدیم.

[matrix]

عجیب است که خِرَد که می‌آید معصومیت می‌رود مثل کودکی
و خِرَد که می‌رود، معصومیت بر می گردد مثل دمانس، عاشقی یا سایکوز
شاید به همین خاطر، فرهنگِ معصومیت‌پرست ما عاشق بی‌خردیست.

[کارنبر]

البته می توان بعد از خرد دوباره به معصومیت و پاکی برگشت و خردمندانه یا آگاهانه پاکی را دنبال کرد، چیزی شاید باارزش تر از یک پاکی و معصومیت ناآگاهانه.