هوپا، انجمن علم ایران

سحر با باد می گفتم حدیث آرزومندی
خطاب آمد که واثق شو به الطاف خداوندی

یارب این نو گل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

شاد آمدم شاد آمدم از جمله آزاد آمدم

چندین هزاران سال شد تا من به گفتار آمدم

میتوان یک عمر زانو زد
با سری افکنده در پای ضریحی سرد
میتوان در گور مجهولی خد را دید
میتوان با سکه ای ناچیز ایمان یافت

تو کز مهنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

یاران! چو به اتفاق دیدار کنید
باید که ز دوست یاد بسیار کنید

دنيا به روی سينه من دست رد گذاشت
بر هر چه آرزو به دلم بود سد گذاشت

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست

ترکیب طبایع چو به کام تو دمی است
رو شاد بزی اگر چه بر تو ستمی است

تا چند زنم به روی دریا ها خشت
بیزار شدم ز بت پرستان کنشت
خیام! که گفت دوزخی خواهد بود؟
که رفت به دوزخ که آمد ز بهشت؟

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت
تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

proksima نوشته شده:در دیاری که در آن نیست کسی یار کسی
کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی...

توی دیار حتما کسی یار اون یکی میشه دیگه همه مثل شما که نیستن ..بعد چه ربطی به رب داشت رو نمی دونم
اصلا اگر اینطوری که این شعر میگه ما بودیم الان هنوز همه میگفتن زمین صافه ولی خوب گرده

s.fr@nk نوشته شده:تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت
تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

دریای وجود آمده بیرون ز نهفت
کس نیست که گوهر تحقیق بسفت