هوپا، انجمن علم ایران

تـا غـنچه خـندانت دولـت به کـه خـواهـد داد
ای شـاخـه گـل رعنـا از بـهـر کـه میـرویـی

یک نفر آمد صدایم کرد و رفت
در قفس بودم رهایم کرد و رفت

تـاب بـنفشـه میـدهد طـره مشـک سای تـو
پــرده غـنچــه مـیــدرد خـنده دلـگشــای تـو

وگر فرخننده رویا بود بگذشت
اگر داغ تمنا بود بگذشت
اگر امید فردا بود بگذشت

تمام نا تمام من با تو تمام ميشود
شاعر بي نام و نشان صاحب نام ميشود

دستم به ماه مي رسد امشب اگر كه عشق
دست مرا دوباره بگيرد مگر كه عشق

قاب عکس دلم را از غمت بی تاب کردم
شبنم را با رخت مهتاب کردم
به حال گریه عکست را به شب ها
میان اشک چشم قاب کردم

می سوزم از فراقت روی از جفا بگردان
هجران بلای ما شد یارب بلا بگردان

دلت به وصل گل ای بلبل سحر خوش باد
که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست

تــا دم از شـــام ســر زلــف تـو هــرجـا نـزنـند
با صـبا گفت و شـنیدم نـظری نیست که نیست!

توچشم توبهارون لونه کرده
تواون چشما تواون دریای ابی
یه چیزی هس منو دیوونه کرده

همه روی زمین پیدا بود:
نظم در کوچه یونان میرفت
جغد در باغ معلق میخواند
باد در گردنه خیبر بافه ای از خس تاریخ به خاور میراند

در بين ابرها و شب و رعد و برق و باد
باران؟ نه . گريه بود كه نم نم گرفته بود !

مشاعره