هوپا، انجمن علم ایران

دل میرود ز دستم صاحب دلان خدا را /دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار
ببر اندوه دل و مزده دلدار بیار

ریاضت کش از بهر نام و غرور که طبل تهی را رود بانگ دور

رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس
تا به خاک در اصف نرسد فریادم

من وانکار شراب این چه حکایت باشد/ غالبا این قدرم عقل و کفایت باشد

دوش در حلقه ی ما قصه ی گیسوی تو بود
تا دل شب سخن از سلسله ی موی تو بود

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

واندرین کار دل خویش بدریا فکنم

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید
قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند
باده از جام تجلی صفاتم دادند
"حافظ"

در طبع جهان اگر وفایی بودی
نوبت به تو خود نیامدی از دگران

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم/دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا

ای نام تو بهترین سر اغاز
بی نام تو نامه کی کنم باز

زاب بی رنـگ، صـد هـزاران رنگ
لالــه و گـل نـگــر در آن گـلـزار

"هاتف اصفهانی"

رخم از درد وغم چون فصل زرده
نمیدونم چه سازم با دل خود
تواین حال هوا یاد توکرده

مشاعره