هوپا، انجمن علم ایران

-
یک نعره مستانه ز جایی نشنیدم--- ---ویران شود این شهر که میخانه ندارد
-

دلم دیوانه شد تا دیده رویت
ننالم از تووعشق توای گل

لب از ترشح می پاک کن برای خدا
که خاطرم به هزاران گنه مسوس شد

ديدن يک روي آتشناک را صد دل کم است
من به يکدل عاشق صد آتشين رخساره ام(!)

مرا می بینیو هر دم زیادت می کنی دردم
تو را می بینمو میلم زیادت می شود هردم
به سامانم نمی پرسی نمی دانم چه سر داری
به درمانم نمی کوشی نمی دانی مگر دردم

مـا را گـلـي از روي تو چيـــدن نـگذارند
چيدن که خيال است که ديدن نگذارند

دراین سحرگاهان که این دشت طلا پوش
سراسر میشود اواز اغوش

نانوh2o نوشته شده:دراین سحرگاهان که این دشت طلا پوش
سراسر میشود اواز اغوش

شرح این قصه مگر شمع برارد به زبان/ور نه پروانه ندارد ز سخن پروایی

یک روز ز بند عالم آزاد نِیَم
یک دم زدن از وجود خود شاد نیم

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم/محتسب داند که من این کار ها کمتر کنم

می خور که زمانه دشمنی غدار است
در یافتن روز چنین دشوار است

تا تو نگاه میکنی کار من آه کردن است /ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

تو غره به آن مشو که می می نخوری
صد لقمه خوری که می غلام است آن را

آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی / دست خود ز جان شستم از برای آزادی
تا مگر بدس آرم دامن وصالش را/میدوم بپای سر در قفای آزادی

یک چند به کودکی به استاد شدیم
یک چندبه استادی خود شاد شیدم

هوپا، انجمن علم ایران

مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره

Re: مشاعره