طبق این رویکرد، هدف علم، برای مثال، تعیین احتمال طلوع فردای خورشید است و نه تعیین احتمال اینکه خورشید همیشه طلوع خواهد کرد. از علم انتظار می رود بتواند تضمین کند که پلی که با طرحی ویژه ساخته شده است فشارهای مختلف را تحمل می کند و فرو نمی ریزد، نه اینکه تمام پلهای آن طرح قابل اطمینان هستند. دستگاههای محاسباتی چندی حول این محور تکوین یافته اند تا مقدار احتمال پیش بینیهای منفرد را محاسبه کنند.
دو ایراد این گونه دستگاهها را در اینجا ذکر می کنیم.
اولاً، این تصور که مقصود از علم تولید مجموعه ای از پیش بینیهاست، و نه یافتن معرفت به شکل دستگاهی از گزاره های کلی، خلاف شهود و وجدانیات عادی ماست.
ثانیاً، حتی اگر هدف علم را محدود به پیش بینیها کنیم می توان استدلال کرد که نظریه های علمی، و در نتیجه قضایای کلی، به طور محتوم در تخمین احتمال موفقیت پیش بینیها به کار می آیند.
برای مثال، می توانیم بگوییم که تا حدودی محتمل است- به معنای غیر فنی و شهودی محتمل- که یک سیگارکش حرفه ای از سرطان ریه خواهد مرد. شواهد موید این سخن به ظاهر یافته های آماری است، لکن چنانچه نظریه ای معقول و تأیید شده وجود داشته باشد که مستلزم رابطه ای علی بین سیگار کشیدن و سرطان ریه باشد، احتمال شهودی ما را به طور قابل توجهی افزایش خواهد داد. به همین ترتیب، اگر معرفت ما از قوانین حاکم بر رفتار منظومه شمسی منظور شود تخمین احتمال اینکه فردا خورشید طلوع خواهد کرد افزایش می یابد.
اما اینکه احتمال درستی پیش بینیها به نظریه ها و قوانین کلی متکی است، تلاش استقراءگرایان را برای تعیین مقداری برای احتمال پیش بینیهای منفرد که صفر نباشد، بی ثمر می سازد. هرگاه گزاره های جهانشمول به نحو موثری مورد استفاده قرار احتمال درستی پیش بینیهای منفرد صفر خواهد شد.
