فرض ميشود شما خواننده گرامي نسبيت خاص را هم بصورت مفهومي و هم بصورت رياضي در حد خوبي بلد هستيد.
اينشتين بعد از ارائه نسبيت خاص از اين موضوع ناراضي بود كه نسبيت خاص از پايه نظريه اي براي چهارچوبهاي لخت بود و چهارچوبهاي نالخت رو در بر نميگرفت پس به شيوه خودش همزمان روي چهارچوبهاي نالخت و گرانش شروع كرد به فكر كردن.
اول از همه برابر بودن جرمهاي لختي و گرانشي توجهش رو جلب كرد و مطمئن شد اين برابري تصادفي نيست و توطئه ايست از جانب طبيعت.
بعد از مدتي ناگهان متوجه سوال بچگانه اگه آسانسور سقوط كنه چه اتفاقي براي شخص داخل آسانسور ميافته(البته در حين سقوط و قبل از برخورد با كف زمين)
جوابش رو از هر فيزيكدان كلاسيكي هم بپرسي جواب ميده ، شخص داخل آسانسور گرانشي رو حس نميكنه و دچار بي وزني ميشه ، و همينجا جواب تموم ميشه.
اما اينشتين ادامه داد و متوجه شد اين شخص نميتونه متوجه بشه كه آيا در فضاي خالي و دور از اجرام قرار داره يا در حال سقوط در ميدان گرانشيه. پس شتاب حركتي آثار شتاب گرانشي رو حذف كرده
آيا اين حذف شدگي شامل قوانين حركته يا بازهم ( همانند نسبيت خاص) شامل تمام قوانينه فيزيكه
اگه اينطور باشه هيچ آزمايشي نميتونه بين چهارچوب در حال سقوط در ميدان گرانشي و چهارچوب بيحركت دور از ميدانهاي گرانشي تميز قائل بشه به اين مطلب اصل هم ارزي گويند
ادامه دارد...
