نیمی از ستاره‌ها در بیرون از کهکشان‌ها قرار دارند؟!

ستاره‌شناسان یک درخشش کیهانی ضعیف را کشف کرده‌اند که تاکنون دیده نشده بود و می‌تواند از ستارگانی باشد که سرگردان میان کهکشان‌ها شناورند. این کشف پیشنهاد می‌کند که حدود نیمی از تمامی ستارگان در جهان بیرون از مرزهای کهکشانی قرار دارند.

« ممکن است افرادی در آن بیرون زندگی کنند، در میان فضای تاریک سرد بدو ن داشتن یک راه شیری.» این گفته‌ی هاروی مزلی Harvey Moseley)) از مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا در گرین بلت مریلند است.

ستاره‌ها احتمالاً در هنگام برخورد کهکشان‌ها به آنجا پرتاپ شده‌اند. یک تیم به رهبری مایکل زمکو (Michael Zemcov) اخترشناسی از موسسه فن‌آوری کالیفرنیا (کالتک) در پاسادنا این کشف را در نشریه ساینس1 تاریخ 7 نوامبر گزارش کرده‌ است.

NASA ESA/Hubble SM4 ERO Team

برخورد میان کهکشان‌ها می‌تواند باعث پرتاپ ستارگان به سمت فضای میان کهکشان‌ها شود.

این یافته‌ها از آزمایش پس زمینه مادون قرمز کیهانی (CIBER) به‌دست می‌آید که در سال‌های 2010 و 2012 بر روی یک راکت تحقیقاتی به طور موقت به آسمان پرتاپ شد. سایبر با اوج گرفتن در بالای جو، بر 5 ناحیه مختلف در فضا متمرکز شد و با صرف حدود یک دقیقه برای نورگیری از هر کدام از ناحیه ها، هر آنچه ذرات نور کیهانی که ممکن بود را جمع‌آوری کرد. پروازها در زمان‌های متفاوتی از سال انجام شد به طوری‌که ستاره‌شناسان می‌توانستند اثرات مزاحم نور منطقته البروج (تابش نور آفتاب که از غبار میان سیارات پراکنده شده است) را حذف کنند.

سایبر طوری طراحی شد که به دنبال افت و خیزهای نور مادون قرمز باشد تا به این وسیله نشانه‌هایی از اولین کهکشان‌هایی را که در جهان شکل گرفته‌اند را جستجو کند. نور چنین کهکشان‌هایی به دلیل انبساط جهان، انتقال به قرمزی به سمت طول موج‌های مادون قرمز داشته است.

اما هنگامی‌که زمکو و همکارانش شروع به بررسی داده‌های سایبر کردند متوجه شدند نوری که به دام افتاده است به اندازه کافی قرمز نیست که از کهکشان‌های قدیمی آمده باشد. نور باید از چیزی نزدیک تر و نوین تر همچون ستاره‌های معمولی آمده باشد.

پژوهش‌گران از نواحی مشاهده شده سایبر به کل جهان برون‌یابی کردند و به این نتیجه رسیدند که میزان نور بیشتر از آنچه است که قابل توصیف از طریق کهکشان‌های شناخته شده باشد. یکی از اعضای تیم، جیمی باک (Jamie Bock)ستاره شناسی از کالتک می‌گوید، «این به این معنا است که نور احتمالاً از ستارگان میان کهکشان‌ها می‌آید. این ستارگان همان مقدار نور پس زمینه تولید می‌کنند که خود کهکشان‌ها و این بسیار مهیج است.»

ستاره‌ها معمولاً درون کهکشان‌ها قرار می‌گیرند، اما ممکن است هنگام برخورد کهکشان‌ها، در اثر نیروی گرانشی به بیرون پرتاب شوند. باک شک دارد که شاید تعداد زیادی از این ستاره‌ها از کهکشان‌های نسبتاً سبک وزن آمده باشند که بسیار ساده‌تر از کهکشان‌های سنگین‌وزن تسلط بر ستارگانشان را از دست می‌دهند.

مزلی می‌گوید «اگر این درست باشد، جمعیتی از ستارگان وجود دارد که بیرون از آنجا قرار دارند و به دلیل نور کم هر یک، تنها می‌توان آن‌ها را دسته‌جمعی دید»

جونا کالمیر (Juna Kollmeier) ستاره‌شناسی از رصدخانه کارنیگ در پاسادنا می‌گوید «این کار نشان می‌دهد که ستاره‌شناسان چقدر اندک در مورد فضای میان کهکشانی اطلاعات دارند و اینکه این‌ها تا چه میزان می‌توانند در محتوای انرژی جهان سهم داشته باشند.» در ماه ژوئن کالمیر و همکارانش مسئله «نور گمشده» را گزارش کردند: به اندازه کافی ستاره و کهکشان وجود ندارد که مشاهداتی از فضای میان کهکشان‌ها را توضیح دهد2.

او می‌گوید یافته‌های اخیر «تحریک آمیز» هستند اما متقاعد کننده نیست که با مدل‌هایی که مطالعه جدید استفاده کرده است نتیجه بگیریم نور از ستاره‌های خارج از کهکشان آمده است.

باک و همکارانش اکنون در حال ساخت یک آزمایش پشتیبان هستند به نام سایبر2 که به جای طول موج‌های مادون قرمز به نور مرئی نگاه خواهد کرد. آن‌ها امیدوارند این کار اطلاعات جدیدی را در مورد تابش پس‌زمینه و اینکه دقیقاً چه نوع ستارگانی می‌توانند در آن سهم داشته باشند را آشکار کند.

psi.ir